kp

  Słyszysz ten szept? Skowyt moich obaw i lęków Tuż tuż Szeptem Próbuję Objąć czule Krzyk Niczym odrzuconą kochankę Poduszka już miała dosyć Zbyt mokra I nieświeża Boję się Wierzysz mi? Boję się, że teraz gdy jeszcze spaceruję Tak sobie Troche zadowolony z siebie troche Jednak niepewny Boję się, że coś pęknie Że za pare lat Będę taki jak ten Obdartus Którego właśnie minąłem Że gdzieś w tej pogoni Zapomnę O tym co miałem odkryć w sobie Że nie będzie tak jak w filmie Nie odbędę głębokiej pielgrzymki Do swego ja By diametralnie zmienić swe istnienie I odbić swój ślad Śpieszę właśnie na promocję z samego rana Gotują się we mnie myśli Czemu jestem takim łowcą, takim materialist Który po byle szmatę pędzi Nie widząc nic Nadążasz za mym konduktem słów? Jesteśmy gdzieś w połowie Niebezpieczna przystań Tu jeszcze można zawrócić Ten most Tam skrzyżowanie Potem długa prosta Boję się, że to ta szrama Ten ...

  I przeczytali te wszystkie wiersze I zamyślili się tak poważnie Tak wielce Ustawili swoje prognozy i interpretacje Jak suwaki na konsolecie Ustawili myśli W kolejce By jak za komuny usłyszeć Że ni ma I ni ma Że to nie ten adres Tu nie ma mięs Trochę kości Rzućmy więc stać po coś trzeba ze swoimi oczekiwaniami I poglądami Odwracam już klepsydrę sączącego się piachu tych linijek I czekam tęsknie na zimny prysz nic

  Dziś jestem połamany I w gipsie   Czekam aż się wyprostuję I sprostuję   Swój upadek A potem połamię się uroczyście z innymi