kp

  Historia Chrisa McCandlesa to słodko gorzka opowieść, w której zwyczajny chłopak zostawia swoją rodzinę i umiera jak włóczęga, a zarazem zapewnia sobie legendę jak literacki bohater. Wygrał czy przegrał swoje życie? Umarł bez znaczenia, czy właśnie wraz ze swoją legendą nadał znaczenie swojej nar-racji? Dziś, po prawie trzydziestu latach wciąż jest on inspiracją dla wielu ludzi, którzy znajdują się na tzw. Rozdrożach życiowych. Ile razy czytaliśmy taki schemat w różnego rodzaju bajkach, mitologiach czy nawet hagiografiach. Znudzony chłopiec z dobrego domu wyrzeka się komfortu, dobrobytu i postanawia odnaleźć własną drogę jako pustelnik, mnich albo (aż strach myśleć). Może nie tak definitywnie chce spalić za sobą mosty, co raczej jeszcze głęboko przemyśleć swoją życiową drogę, zanim rozpocznie nowe studia lub pracę i wreszcie się ustatkuje. Po ukończonej szkole rusza przed siebie, by oprócz teorii, nasycić się różnymi doświadczeniami, nasiąknąć przygodami, poznać różnych ludzi...

  Patrząc na przygody Indiany Jonesa można dojść do wniosku, że życie to ciągłe pożądanie cennych artefaktów. Biedni poszukiwacze przeżywają syndrom Golluma, będącego w pułapce pierścienia. Po długich mękach wreszcie następuje ta magiczna chwila, gdy poszukiwane skarby objawiają się nam w pełnej krasie, lśniące, wiekowe, ze swoją historią, tak jak Klejnot Oceanu w filmie „Titanic”. Jeszcze parzą nam ręce, a w ostatniej chwili wyślizgują się i znikają w oparach tajemnicy… albo w dłoni naszego rywala, który na dokładkę wali nas pięścią między oczy. Było tak blisko, a potem największą sztuką jest odpuścić sobie. Nakładamy kapelusz, którego rondo przysłania wstyd, zaciskamy bicz i idziemy dalej, mając obok siebie wiernych towarzyszy, z którymi warto było przeżyć tą przygodę. Pamiętam, że ten film obejrzałem po raz pierwszy na kasecie VHS z drobnymi zakłóceniami, ale i tak zabawa była przednia. Wtedy zwracałem uwagę na humor, akcję i rekwizyty. Potem, już jako dorosły doceniłem też ...