kp

  Panie i panowie: lata dziewięćdziesiąte, telewizja, walkman, gameboy, kamery VHS, przewijam taśmę i oto co widzę: Ładną panią w efektownym czarno-miedzianym kombinezonie, doskonale dopełniającym rudy kolor włosów bohaterki. Ale ta pani wydaje się być zdenerwowana. Pociera ręką o rękę, coś iskrzy i wyrzuca jakiś ładunek energetyczny w kierunku przeciwnika. Co za ostra babka. I znów coś iskrzy w mej pamięci.   „Spellbinder” czyli dosłownie „czarodziej”, ale chyba lepszym tytułem jest tu „Dwa światy”. Bo rzecz będzie o równoległej rzeczywistości. To już nieco zapomniany serial. W końcu od jego premiery minęło ćwierć wieku, ale myślę, że dla ludzi urodzonych w latach osiemdziesiątych produkcja ta ma wciąż w sobie jakiś niezwykły czar. Czy ktoś odważyłby się nazwać ten serial obciachowym? Nie sądzę. Serial nie zestarzał się tak bardzo, jakby się mogło wydawać. Ma on wszystko co potrzebne dla młodego odbiorcy: wartką akcję, historię z morałem, że na przyjaciół można liczy...