kp

OJCIEC. PAN ANATOL WYCHOWUJE   Mamy rok 1967, Zbigniew Cybulski, kinowy idol stał się już legendą, w tle rozbrzmiewa jazz, młodzież rozbija się samochodami rodziców, zwłaszcza ci wywodzący się z bogatych domów. Do tej kasty należy Zenek Lipowski (Lech Łatocki, późniejszy odtwórca Lecha Kaczyńskiego w „Smoleńsku”), syn pewnego ważniaka z wysokich struktur państwowych, który ostatnio trochę narozrabiał. Tak się popisał, że trzeba do szkoły fatygować wiecznie zajętego ojca. Zenek nie jest specjalnie tym przejęty, bo jego stary i tak nie ma dla niego czasu, za to zawsze wsunie synowi zwitek banknotów. Trzeba jakoś kupić zaufanie dzieciaka, nie? A teraz zmykaj synu, bo kolejna narada, kolejne interesy. No i kto pójdzie do szkoły? Pyta sierota współczesnych czasów. Ojciec zajęty, ojciec nie może. A matka? Matka za granicą. Zęby sobie nowe wstawia, by uśmiechać się pięknie i szeroko jak Amerykanie. W końcu w naszym kraju wszystko się rozwija. Przemysł, handel, rolnictwo, budownictwo...

  Nie wiem czemu, ale zawsze „Niewinnych czarodziei”, „Ósmy dzień tygodnia” i „Do widzenia do jutra” traktuję jako swoisty tryptyk o miłości w czasach ciężkiej, czarno-białej komuny. Właśnie, te czarno białe filmy ukazują te ulotne momenty, gdy naiwni, młodzi zakochani próbują spełnić swoją wspólną bajkę, znaleźć swoje miejsce na tle tych przygnębiających scenografii miasta, które wciąż leczy rany po wojnie. Rozpadające się budynki i szorstcy ludzie dookoła, wobec których zakochani są jak przerażone dzieci, nie chcące jeszcze dorosnąć i zgorzknieć jak tamci. Ratują się kawiarniami, teatrzykiem studenckim, grą cieni i świateł, muzyką jazzową, tańcami, wspólnymi spacerami, wypadami do centrów handlowych, gdzie i tak ich na nic nie stać, odpoczynkiem na Bielanach i snuciem wizji wspólnej ucieczki z tego przytłaczającego miasta. Młodzi zakochani jak żadni inni wierzą jeszcze w potęgę jutra, która może przynieść tak wiele nowych, niespodziewanych rozwiązań w ich bajce. Może jutro wres...