kp

    ANGEL HEART. SERCE NIE SŁUGA   Dokładnie trzydzieści lat po premierze tego filmu, w 2017 roku zmarł William Hjortsberg, autor ponurego kryminału „Falling angel” , który Alan Parker przeniósł na duży ekran, tytułując go jako „Heart Angel”, co w polskim programie telewizyjnym odczytamy jako Harry Angel i z pewnością ta pozycja będzie emitowana bardzo późno, gdy demony budzą się ze snu. Pierwsze wrażenia? To film mroczny, wręcz naturalistyczny. Nic tu nie jest przesadnie upiększone. Podoba mi się, jak twórcy bardzo pieczołowicie odtwarzają nam te szorstkie lata 50-te, z dbałością o każdy detal. Samochody, fryzury, stroje, meble, garnitury itd. Wszystko tu jest naznaczone tym brudem życia, skurzone, zatłuszczone i wreszcie zakrwawione. Ten film momentami jest wręcz obrzydliwy, jak te horrory z przełomu lat 80-tych w wykonaniu Roberta Botina, ale poza tymi okropnymi obrazami kryje się coś więcej. Kryzys tożsamości w piekle Nowego Jorku, gdzie tak łatwo stracić swoj...

  Najpierw to intro   Gitary i syntezatory, oddające proces kojarzenia, następnie dzwoneczek/trójkąt, jakby już świtał w głowie jakiś pomysł, potem elektroniczne bębny Simmonsa, symfoniczne wstawki, jakby nastąpił przełom. Wreszcie rytm i akcja – McGyver wciela swój pomysł w życie. Będzie głośno, wybuchowo i pomysłowo. Z perspektywy trzydziestu paru lat serial ten jest już nieco przestarzały, naiwny ze zbyt jaskrawymi bohaterami. Kto dziś ogląda McGyvera? Uśmiech politowania. Chyba tylko ci, którzy kiedyś wychowali się na tej produkcji. Może właśnie dla nich twórca oryginalnej serii, Lee David Zlottoff odkurzył nieco zaśniedziałą markę, ale nie zalśniła ona złotem jak kiedyś. Nawet George Eads znudzony etatem w CSI, gdzie trzeba tylko badać, mierzyć, szukać u boku Gilla Grissona, nie sprawił, że ta produkcja była wyjątkowa. Typowy sensacyjny serial, pełen fajerwerków, gdzie wszystko przebiega wedle znanych schematów. Ale tak jest niemal z każdym remakem produkcji, któr...

  Filmy sensacyjne, gdzie głównym soundtrack stanowiły odgłosy wystrzałów oraz przekleństwa rzucane na każdym kroku i gdzie główni bohaterowie, mający przeciw całe zło tego świata, byli jak wielcy herosi, zawsze uchodzący z życiem — nigdy nie należały do moich ulubionych. Historie o złodziejach i policjantach wyżymane nagminnie przez Hollywood straciły już dawno swój urok. Ale z tym filmem jest inaczej. Tu oprócz dobrej intrygi, akcji, reżyser i scenarzysta, Michael Mann bardzo wnikliwie przygląda się swoim bohaterom: porucznikowi policji oddanemu aż za bardzo swojej pracy i złodziejowi, który do każdego skoku podchodzi profesjonalnie. Obaj są pracoholikami. To praca stanowi sens ich życia. Tu poza głośnymi strzałami równie dobrze słychać emocje, wątpliwości, lęki i koszmary głównych bohaterów, którzy każdego dnia kroczą po ostrej krawędzi, ryzykując, że tym razem się natną. Emocje głównych bohaterów dopełnione są przez odpowiednie kolory: niebieski i czarny. Błękity i szarości –...