kp

    Ciepła komedia muzyczna z połowy lat dziewięćdziesiątych z offowym klimatem, gdy na naszych półkach królowały winyle, kompakty i kasety, zdobyte czasem z wielkim trudem. Zrealizowany przez wytwórnię Warner Bros, „Empire records” to film paradoks, który w czasie swojej premiery okazał się kompletną klapą finansową, a dopiero po upływie kilkunastu lat zyskał sobie miano kultowego, klimatycznego kina ze świetnymi postaciami i ich przygodami z potencjałem na serial a także musical na Broadwayu (już wystawiany kilkakrotnie). Kto wie, może dlatego docenialiśmy ten film, bo wciąż tęsknimy skrycie za tamtą analogową epoką. Scenariusz filmu napisała Carol Heikkinen, autorka mająca na koncie również takie muzyczne filmy jak: „W pogoni za sukcesem”, czy „Światła sceny”. Sama Heikkinen przez jakiś czas pracowała w sklepie z muzycznym, więc wszystko co widzimy w „Empire records”, w większym lub mniejszym stopniu doświadczyła sama autorka. Natomiast za reżyserię jest tu odpowiedzial...

    Chris Noonan w 1995 roku oczarował nas pewną świnką o imieniu Babe, która ma klasę. Na tamte czasy ten film był naprawdę sporym hitem i pokazem sztuki animatroniki. Jedenaście lat później Noonan ukaże nam historię pewnego królika o imieniu Piotruś, który narodził w wyobraźni pewnej trzydziestoletniej damy i potem towarzyszył jej przez długie lata na kartach jej książeczek dla dzieci A o syndromie Piotrusia Pana też będzie trochę w tym filmie. Tak jak w „Marzycielu” widzieliśmy, że pan Barrie o duszy dziecka jakoś nie radzi sobie z ciężką angielską etykietą, tak i w tym filmie Pani Potter (Ren é e Zellweger), trzydziestoparoletnia panna o artystycznym usposobieniu nie przystaje do wyższej klasy, gdzie wszystko jest starannie określone jak w kodeksie. Wyrysowane grubą, czarną kreską granice, jakże inną od delikatnych, akwarelowych, marzycielskich ilustracji naszej głównej bohaterki. Wychowana pod kloszem, wciąż nie może się wyrwać spod władzy rodziców, zwłaszcza despotyc...