kp

 NARNIA Mamy rok 1940. Dzieci są ewakuowane z Londynu, który jest właśnie bombardowany. Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja Pevensie opuszczają swój dom i jadą na wieś do domu starego profesora, gdzie jakby zatrzymał się czas. Ten magiczny dom jest niczym muzeum, gdzie każdy eksponat ma swoją, niezwykłą historię. A najlepiej ją poznawać poprzez zabawę w chowanego. Dom jest pełen zakamarków, gdzie można się schować, gdy za oknem deszcz. Jedni kryją się pod łóżkami, inni za kotarami, a jeszcze inni wchodzą do szaf. Właśnie tak wybrała sobie najmłodsza z rodzeństwa, Łucja. Weszła do szafy, gdzie było pełno futer i pachniało naftaliną. Przeszła jeszcze kawałek, ale zamiast tylnej ściany ujrzała przed sobą krainę otuloną śniegiem. Gdy poszła dalej, zauważyła latarnię, a potem sylwetkę jakiejś dziwnej istoty. To był Faun.   I co ten faun zrobi z dziewczynką?   Brzmi przedziwnie   A może to ona przesadziła z naftaliną i ujrzała rzeczy, które nie śniły żadnym filo...

    To ciekawe, że za każdą baśniową, kolorową krainą zawsze stoi ten mroczny świat, pulsujący pod skroniami. I co ciekawe to często świat z dzieciństwa (rzekomej krainy niewinności i błogości), kiedy pewne wydarzenia, osoby, konflikty, lęki, kompleksy najsilniej odbiły się na przyszłych autorach i ich twórczości. Noszący w sobie jakąś traumę, tajemnicę, dojrzewający twórca w końcu znajduje klucz do innej krainy, w której przeżywa jeszcze raz swoje wspomnienia i próbuje ułożyć w nowym utworze tak, by doświadczyć sprawiedliwości i sensu. Autorzy baśni starają się być trochę jak bogowie, którzy chcą wedle własnego porządku stworzyć nowy świat. Rehabilitują upadłych bohaterów, chcą oczyścić ich zbroję z rdzy, by lśniła jak srebro w blasku chwały i zniszczyć tych, którzy zasługiwali na karę od samego początku, na przykład złośliwą ciotką, czy wrednego sąsiada. A nade wszystko próbują przez fantazję wymazać ze wspomnień złe chwile albo raczej dokonać na nich twórczego recyklingu,...