kp

  Najpierw to intro   Gitary i syntezatory, oddające proces kojarzenia, następnie dzwoneczek/trójkąt, jakby już świtał w głowie jakiś pomysł, potem elektroniczne bębny Simmonsa, symfoniczne wstawki, jakby nastąpił przełom. Wreszcie rytm i akcja – McGyver wciela swój pomysł w życie. Będzie głośno, wybuchowo i pomysłowo. Z perspektywy trzydziestu paru lat serial ten jest już nieco przestarzały, naiwny ze zbyt jaskrawymi bohaterami. Kto dziś ogląda McGyvera? Uśmiech politowania. Chyba tylko ci, którzy kiedyś wychowali się na tej produkcji. Może właśnie dla nich twórca oryginalnej serii, Lee David Zlottoff odkurzył nieco zaśniedziałą markę, ale nie zalśniła ona złotem jak kiedyś. Nawet George Eads znudzony etatem w CSI, gdzie trzeba tylko badać, mierzyć, szukać u boku Gilla Grissona, nie sprawił, że ta produkcja była wyjątkowa. Typowy sensacyjny serial, pełen fajerwerków, gdzie wszystko przebiega wedle znanych schematów. Ale tak jest niemal z każdym remakem produkcji, któr...