kp

ZIELONA MILA. MĘKA PAŃSKA WEDŁUG STEPHENA KINGA Frank Darabont po pokazaniu nam brawurowej ucieczki z więzienia Shawshank, wraca po raz kolejny do prozy Stephena Kinga, gdzie znowu pośród więziennych scenografii zobaczymy równie niezwykłą historię. O ile w Shawshank więźniowie odbywali długie wyroki i mieli mglistą nadzieję, że kiedyś wyjdą na wolność, to w „Zielonej mili” tej nadziei już nie ma. Za zgrzytem ciężkiej kraty wchodzimy na oddział piekielny, gdzie wszelkie nadzieje już umarły. Tu jedyne, na co czekają skazańcy, to na karę śmierci: krzesło elektryczne. Stara dobra „Iskrówa”, która ledwo co ostygnie, to już zaprasza na swój tron kolejnego nieszczęśnika, by zabrać go na drugą stronę, gdzieś za zieloną milę, gdzie już nie ma pamięci i poczucia winy za zmarnowane życie. Zielona, wyblakła podłoga odprowadza morderców na scenę, gdzie stoi ten straszny tron z odstającymi kablami, a wokół gromadzi się publiczność, najczęściej rodziny ofiar, aby zobaczyć egzekucję sprawców ich...

  MĘŻCZYZNA IMIENIEM OTTO. ZGRYŹLIWY, STARY I KOCHANY Jeśli oglądaliście takie filmy jak „Lepiej być nie może”, „Wszechwiedzący”, „Mów mi Vincent”, czy wreszcie „Schmidt” to „Mężczyzna imieniem Otto” również realizuje się w tej znajomej poetyce, gdzie na pierwszym planie mamy zgorzkniałego bohatera, który ma dosyć całego świata, ale mimo że uważany jest on za gbura, to jednak zawsze komuś pomoże, nie marnując czułych słówek. „Ja wiecznie zła pragnąc, wiecznie czynię dobro” – jak brzmiało motto „Fausta” i „Mistrza i Małgorzaty”. Inżynier Otto Anderson właśnie trzyma tą książkę w ręku, która przywołuje tyle wspomnień. Należała do jego żony, nauczycielki literatury. Ona kochała książki, ukryte światy między okładkami. On wolał bardziej praktyczne rzeczy, co zostało mu do dziś. Jego Małgorzata, Sonya zmarła pół roku temu na raka. Nie mieli dzieci. Otto został sam na posterunku, aby jeszcze dbać o swoje małe osiedle, gdzie jak zwykle zawsze znajdzie się coś do roboty. A to trzeb...

    To ciekawe, że za każdą baśniową, kolorową krainą zawsze stoi ten mroczny świat, pulsujący pod skroniami. I co ciekawe to często świat z dzieciństwa (rzekomej krainy niewinności i błogości), kiedy pewne wydarzenia, osoby, konflikty, lęki, kompleksy najsilniej odbiły się na przyszłych autorach i ich twórczości. Noszący w sobie jakąś traumę, tajemnicę, dojrzewający twórca w końcu znajduje klucz do innej krainy, w której przeżywa jeszcze raz swoje wspomnienia i próbuje ułożyć w nowym utworze tak, by doświadczyć sprawiedliwości i sensu. Autorzy baśni starają się być trochę jak bogowie, którzy chcą wedle własnego porządku stworzyć nowy świat. Rehabilitują upadłych bohaterów, chcą oczyścić ich zbroję z rdzy, by lśniła jak srebro w blasku chwały i zniszczyć tych, którzy zasługiwali na karę od samego początku, na przykład złośliwą ciotką, czy wrednego sąsiada. A nade wszystko próbują przez fantazję wymazać ze wspomnień złe chwile albo raczej dokonać na nich twórczego recyklingu,...

    Jesteśmy teraz w pustym studiu nagraniowym.   Jeszcze słychać pogłos dawnych lat, czuć tą energię. Rozglądamy się dookoła, gitary odłożone po kątach, jak wstydliwe panny na dyskotekach, podpierają ściany, bębny stoją tuż obok. Rytm dawnych lat odbija się echem. Tu w studiu wszystko się zaczyna i wszystko kończy. Tu nagrywa się pierwsze poważne dema i single, które mają zdecydować o popularności a tym samym o statusie zespołu i tu niekiedy dochodzi do kłótni. Ktoś odchodzi, twierdząc, że grupa ogranicza jego indywidualizm.. Wciąż słyszę to echo dawnych czasów. Obracająca się szpula z taśmą. Siadam do stołu mikserskiego, starając się wydobyć tamte cudowne chwile. Tom Hanks zyskał już sobie miano złotego chłopca Hollywoodu, który przy tym także okazał się nad wyraz zwyczajnym facetem bez zbędnego gwiazdorzenia. Mając już za sobą wiecznie biegnącego „Forresta Gumpa”, Hanks postanowił przysiąść trochę nad swoim własnym projektem: muzyczną komedią, której akcja ro...