kp

  PO.ŻYCIU. AFTER.LIFE. PO KROPCE WIELOKROPEK     Gdy w obsadzie znajduje się Christina Ricci, niezapomniana Wednesday Addams, można się spodziewać filmu w gotyckich scenografiach, gdzie pojawią się trupy, demony, wampiry, ciężkiego dramatu psychologicznego, albo filmu sensacyjnego, gdzie też będą trupy. Gdy z kolei do obsady dołącza Liam Nesson, można się domyślać, że zagra on jakiegoś mistrza, nauczyciela albo innego indywidualistę ze spluwą ukrytą za połami płaszcza. Szkolił on już rycerzy Jedi i Bruce’ a Wayne’ a. Teraz w dość makabryczny sposób pokaże istotę życia pewnej nauczycielce. Debiut filmowy Agnieszki Wójtowicz-Vosloo jednak nie jest takim prostym horrorem z zombie i prosektorium w tle. Jest w tym filmie coś, co nie daje spokoju widzowi przez długi czas. Co takiego? Już sam tytuł jest ciekawie zapisany: „AFTER. LIFE”, co można przetłumaczyć jako „PO. ŻYCIE”. Po kropce, następuje nowe zdanie, nowe życie albo też pustka. Wyrzuty sumienia, że nie żyjemy w...

  Flatliners? Czyli „płaskolinie”? Wybrańcy losu, surferzy na płaskiej fali, zawieszeni między życiem a śmiercią, którzy nie doświadczają już dołów i wyżów, smutków i radości kapryśnego losu. Prosta linia, co za ulga, bez nadziei i innego niepotrzebnego narkotyku, by lepiej, lżej i słodko. Prosto do celu… przez swoje grzechy aż do nicości lub wiecznego życia. Joel Schumaher w połowie lat osiemdziesiątych wyreżyserował kinowy hit „Ognie św. Elma” z energetycznym motywem przewodnim Johna Parra „Man in motion”. Film opowiadał o grupie przyjaciół, studentów, którzy wkraczają niepewnym krokiem w dorosłość. Było śmiesznie, a kiedy trzeba refleksyjnie. Pięć lat później Schumacher mając obok siebie Michaela Douglasa w roli producenta (trzy lata później panowie spotkają się na planie „Upadku”), z ciekawym scenariuszem Petera Filardiego, grupą świetnych aktorów młodego pokolenia, nakręcił film „Flatliners”, gdzie również akcja rozgrywa się w środowisku akademickim. Tu jednak błyskotliwi ...