kp

  Filmy sensacyjne, gdzie głównym soundtrack stanowiły odgłosy wystrzałów oraz przekleństwa rzucane na każdym kroku i gdzie główni bohaterowie, mający przeciw całe zło tego świata, byli jak wielcy herosi, zawsze uchodzący z życiem — nigdy nie należały do moich ulubionych. Historie o złodziejach i policjantach wyżymane nagminnie przez Hollywood straciły już dawno swój urok. Ale z tym filmem jest inaczej. Tu oprócz dobrej intrygi, akcji, reżyser i scenarzysta, Michael Mann bardzo wnikliwie przygląda się swoim bohaterom: porucznikowi policji oddanemu aż za bardzo swojej pracy i złodziejowi, który do każdego skoku podchodzi profesjonalnie. Obaj są pracoholikami. To praca stanowi sens ich życia. Tu poza głośnymi strzałami równie dobrze słychać emocje, wątpliwości, lęki i koszmary głównych bohaterów, którzy każdego dnia kroczą po ostrej krawędzi, ryzykując, że tym razem się natną. Emocje głównych bohaterów dopełnione są przez odpowiednie kolory: niebieski i czarny. Błękity i szarości –...

  Kto tutaj naprawdę jest ślepy, kto doświadczony, kto odpowiedzialny, kto umie patrzeć, kto umie słuchać? Scenarzysta, Bo Goldman, wspierając się na książce Giovanniego Arpino, „Zapach kobiety” oraz na włoskim filmie z 1974 roku z Vittorio Gassmanem w roli głównej, kreśli nam tu spotkanie dojrzałości z młodością. Jeden bohater stoi u schyłku swego życia, a drugi miota się w swoich ideałach, nie wiedząc, jaką wybrać dla siebie drogę. Nieprzypadkowo los ich ze sobą spotkał. Emerytowany, ślepy, zgryźliwy pułkownik armii amerykańskiej postanawia ze sobą skończyć w świąteczny weekend (Święto Dziękczynienia), ale zanim odda honorowy strzał, chce sobie poużywać życia na wszystkie możliwe sposoby. Długo odkładał rentę, by wreszcie pożyć jak król w najlepszym hotelu z najlepszymi posiłkami i najlepszym towarzystwem pięknych kobiet. Do swojej, ostatniej hedonistycznej podróży potrzebuje zaufanego przewodnika (ale nikogo z rodziny), kogoś młodego i naiwnego, kto nawet się nie zorientuj...