kp

    To ciekawe, że za każdą baśniową, kolorową krainą zawsze stoi ten mroczny świat, pulsujący pod skroniami. I co ciekawe to często świat z dzieciństwa (rzekomej krainy niewinności i błogości), kiedy pewne wydarzenia, osoby, konflikty, lęki, kompleksy najsilniej odbiły się na przyszłych autorach i ich twórczości. Noszący w sobie jakąś traumę, tajemnicę, dojrzewający twórca w końcu znajduje klucz do innej krainy, w której przeżywa jeszcze raz swoje wspomnienia i próbuje ułożyć w nowym utworze tak, by doświadczyć sprawiedliwości i sensu. Autorzy baśni starają się być trochę jak bogowie, którzy chcą wedle własnego porządku stworzyć nowy świat. Rehabilitują upadłych bohaterów, chcą oczyścić ich zbroję z rdzy, by lśniła jak srebro w blasku chwały i zniszczyć tych, którzy zasługiwali na karę od samego początku, na przykład złośliwą ciotką, czy wrednego sąsiada. A nade wszystko próbują przez fantazję wymazać ze wspomnień złe chwile albo raczej dokonać na nich twórczego recyklingu,...