kp

    Kubuś Puchatek sympatyczny, niepozorny, roztargniony, głupiutki żółty Misiek. Lektura, którą miałem chyba w podstawówce. Potem kreskówki Disneya, które już na dobre utrwaliły w mej pamięci właśnie ten wizerunek misia, a nie z oryginalnych ilustracji E. H. Sheparda . Szczerze mówiąc książka ta nigdy nie robiła na mnie takiego wrażenia jak Mikołajek. Ale nie ma co do tego wątpliwości, Kubuś Puchatek stał się już ikoną dziecięcej literatury, symbolem klasycznej bajki/pewniaka, do której wciąż wracają kolejne pokolenia. Trudno nawet uwierzyć, by komuś źle się kojarzył ten poczciwy misiek, a jednak w roku 2017 i w 2018 doczekaliśmy się dwóch produkcji filmowych poświęconych Christopherowi Robinowi Milne, czyli literackiemu Krzysiowi, a prywatnie synowi twórcy Kubusia Puchatka i być może największej ofiary bajki o tym głupim miśku. Twórcy tej biograficznej historii zadają sobie pytanie, które pewnie większość czytelników w szczytowym okresie popularności również zadawała: jak ...

    To ciekawe, że za każdą baśniową, kolorową krainą zawsze stoi ten mroczny świat, pulsujący pod skroniami. I co ciekawe to często świat z dzieciństwa (rzekomej krainy niewinności i błogości), kiedy pewne wydarzenia, osoby, konflikty, lęki, kompleksy najsilniej odbiły się na przyszłych autorach i ich twórczości. Noszący w sobie jakąś traumę, tajemnicę, dojrzewający twórca w końcu znajduje klucz do innej krainy, w której przeżywa jeszcze raz swoje wspomnienia i próbuje ułożyć w nowym utworze tak, by doświadczyć sprawiedliwości i sensu. Autorzy baśni starają się być trochę jak bogowie, którzy chcą wedle własnego porządku stworzyć nowy świat. Rehabilitują upadłych bohaterów, chcą oczyścić ich zbroję z rdzy, by lśniła jak srebro w blasku chwały i zniszczyć tych, którzy zasługiwali na karę od samego początku, na przykład złośliwą ciotką, czy wrednego sąsiada. A nade wszystko próbują przez fantazję wymazać ze wspomnień złe chwile albo raczej dokonać na nich twórczego recyklingu,...