kp

  Oglądając tą komedię, gdzieś z pamięci odgrzebuję takie obrazy jak thriller „Pulse” z 1988 roku czy nawet naszą rodzimą produkcję: „Ucieczka z kina wolność”. Na początku lat dziewięćdziesiątych w telewizji, wśród seriali dla dzieci i młodzieży mogliśmy zobaczyć takie filmy jak: „Tajna misja”, „Wow”, „Spellbinder”, „Tajemnica Sagali” czy „Gwiezdny pirat”, gdzie jak zwykle fantazja mieszała się z rzeczywistością, a zaradne dzieciaki wyprowadzały w pole dorosłych. „Smacznego telewizorku” zostało zrealizowane przez zespół filmowy OKO (obecnie należącego do KADR). Podobnie jak we wcześniej wymienianych produkcjach dla dzieci i młodzieży, także tutaj mamy do czynienia ze współpracą międzynarodową: polsko-czechosłowacką, co widać chociażby w ekipie filmowej: zdjęcia: Frantisek Brabec, muzyka: Maksym Dunajewski, aktor: Marian Labuda jako Knedlik, Jermuchan Bekmahanov (jako Fujijama), czy Omar Sangare jako Czekoladka. Różnorodność w ekipie to jedno, ale sama współpraca międzynarodowa pr...

    Biało i zimno. Dla jednych to początek nowej opowieści, a dla innych koniec. Biała kartka, na której widać jakieś niewyraźne ślady tych, których pochłonęła śnieżna burza. Zamarzli gdzieś w głębi Syberii, albo uparcie idą dalej (tak naprawdę w tym filmie Syberię zagrała Bułgaria). Próbują. Muszą się śpieszyć. Wydano za nimi pościg. Ale pogoda nie sprzyja strażnikom. Kto w taką zamieć będzie ścigał jakiś wygłodniałych biedaków, którzy postanowili umrzeć na wolności? Idealiści, patrioci, czy cholera wie kto jeszcze. Polityczni więźniowie zawsze mają nierówno pod kopułą. Uparcie muszą dążyć do swojej niepodległości. Nie urobisz ich w żaden sposób drogi carze. Dowódca mówił, że największym wrogiem tutaj nie jest więzienie, strażnicy, ale właśnie okrutna natura Syberii. Niewzruszona biała Czarownica, która zamieni prawie każdego w biały posąg. Chcesz uciec, to uciekaj. Za parę kilometrów zastygniesz. Niby wolny a bezwolny. Ale jak cudownie odetchnąć tym mroźnym powietrzem, nie...

Trzydzieści cztery, trzydzieści pięć… pięćdziesiąt, pięćdziesiąt jeden – nie, to nie intro do piosenki „Final countdown” i nie to nie jest to też odliczanie do momentu wybuchu bomby. 75 sekund —tyle mniej więcej potrzeba, by odcisnąć w wosku 2 klucze, którymi otwierane są sejfy, zawierające krymskie złoto, potrzebne na żołd dla żołnierzy. A sporo prób musi podjąć i potu wylać z siebie taki śmiałek, by zmieścić się w tym czasie. A gdy już sprytny kasiarz zrobi swoje, szybko opuści biuro naczelnika ruchu kolei, zbiegnie po schodach i zniknie w półmroku dworca jak zjawa jakaś, podczas gdy nieświadomy niczego strażnik wróci z toalety, opróżniwszy wcześniej przepełniony pęcherz. Zaprawdę, noc jest sprawiedliwa i wyrównuje szanse wszystkim. Udręczeni stróże zrzucają z siebie ciężar uryny, podczas gdy utalentowani kasiarze o zwinnych rączkach otrzymują szansę na odbicie cennych kluczy. Ale w sumie tych kluczy było aż cztery, rozdzielonych między różne osoby, odpowiedzialne za krymskie z...

  O chmurze dziś mówi się w kontekście nowoczesnych technologii przechowywania danych. Ten kto przechwyci chmurę z cennymi danymi, ten ma władzę nad piorunami i może ciskać gromami, dopóki nie pokonają go jacyś sprytni hakerzy. Ale my tu pokażemy pewnego chłopaka, który nazywa się „Święta Chmura” i przechowuje w niej bolesne wspomnienia a na dodatek dzięki swojej chmurze widzi umarłych i może się z nimi komunikować. Wszystko zaczyna się od tragicznego wypadku, w którym ginie brat Charliego, Sam. Jego młodszy, kochany brat, który tak bardzo kochał baseball. Pijany kierowca ciężarówki niczym taran miażdży samochód, w którym właśnie jadą Charlie i Sam. Sam ginie na miejscu, a Charlie przez krótki czas znajduje się w zawieszeniu między życiem a śmiercią. W końcu powraca do żywych, ale od tej pory naznaczony jest dziwną melancholią, w której widzi tych, których już nie ma na świecie, w tym swojego brata. Schizofrenia? Może jest on wciąż w pół umarły? Na swój sposób żegna się z dawnym ...

    Zdążyć przed panem Bogiem, ugasić ten bólu ogień, przeciąć w porę cierpienie, być tym, który przynosi ukojenie. Oto moja misja, moje postanowienie. Widzę więcej ponad tymi chmurami, nie karz mnie swoimi małostkowymi zarzutami. Daj mi działać jak działałem. W dwadzieścia lat po premierze legendarnego filmu „Siedem” powrócono do konceptu filmu kryminalnego, w którym morderca wodzi za nos policjantów i swoimi zbrodniami „poprawia” boski porządek. Wcześniej to Kevin Spacey, niczym krwawy kaznodzieja wskazywał ludzkości „siedem grzechów głównych”. Aby być bardziej dosadnym stosował do swojej „ewangelii” krwawy atrament pochodzący z ciał nieszczęsnych grzeszników. Dobrze wiedział, że ludzkością można tylko wstrząsnąć poprzez brutalne zbrodnie. Mimo, ze został ujęty przez starego policjanta, (figura mistrza) Morgana Freemana i jego niecierpliwego ucznia, czyli Brada Pitta, to i tak zapewnił sobie ponurą sławę na wieki. Im bardziej brutalne morderstwa popełnione wedle jakiejś fi...

    Poznajcie Alicję Strzałkowską, ambitną, młodą kobietę, która chce coś w życiu osiągnąć. I nie jest to puste gadanie. Alicja ma plan. Dobrze zarobić w Anglii, może nawet dostać obywatelstwo, potem zarobić na bilet do Nowego Jorku, tam zatrudnić się jako dziennikarka, a potem założyć własne wydawnictwo. Jak Alicja ma się dostać do tej krainy czarów, gdy nagle jej kandydat na męża, dobrze sytuowany lekarz mamimsynek rezygnuje z fikcyjnego ślubu? Alicja dowiaduje się o tym już na miejscu, w Anglii i nie wie co ma robić. Przypadkowo spotyka u lekarza obolałego pacjenta Aidana Carey’a, który również ma problemy, właśnie mu skradziono motor i towar (kasety porno), za które teraz musi zapłacić szefowi. Aidan to zupełne przeciwieństwo Alicji. Gdy ona wszystko układa w grafiku, przechodzi z jednego punktu planu do następnego, dobrze wie, gdzie będzie za pięć lat, on w swoim notatniku rysuje portrety napotkanych ludzi, to artysta, rysownik o bardziej spontanicznym sposobie bycia. N...

„Weiser” to oczywiście adaptacja książki „Weiser Dawidek” gdańskiego pisarza, Pawła Huelle. Nie jest to jednak wierne przełożenie tekstu na obraz filmowy. Główny bohater, Paweł Heller (grany przez Marka Kondrata) to producent muzyczny, zajmujący się czyszczeniem starych nagrań. Reżyser, Wojciech Marczewski ukazuje nam tu ciekawą analogię między obsesją głównego bohatera, dotyczącą tajemnicy z dzieciństwa, a jego profesją: czyszczeniem starych nagrań. Może lepsza byłaby analogia do czyszczenia starych zdjęć lub filmów? Bo tym są wspomnienia zapisane gdzieś głęboko na taśmie, trochę niewyraźne, zniekształcone. Wciąż widać w nich jakieś drobne rzeczy, na które wcześniej nie zwracaliśmy uwagi. Jest taka scena, gdy Paweł czyszcząc jedno z nagrań, natrafia na usterkę na taśmie, a jednocześnie czuje, że i na taśmie jego pamięci jest coś nie tak. Chodzi o kolegę z dzieciństwa. Rety to było ze czterdzieści lat temu. Czemu to teraz do niego wraca? I czemu to wciąż ma na niego taki wpływ? Co się ...