PODCAST

 

Jak kretyn siedzę przed mikrofonem i próbuję przywołać ją w me usta, zwrócić jej uwagę, porozmawiać o gustach. Lecz ona – wyniosła dama­ – poza moim zasięgiem, poza moim zaklęciem. Snuje się dumna po korytarzach milczenia i jedyne na co mnie stać to poddańcze westchnienia. Jakże ją zatrzymam, jakże śmiałbym na taśmie – cisza –  ­ a zdjęcia? Pusta klisza. Reszta sekretem. A ja jak kretyn. Siedzę tu przed mikrofonem. Jak Myśliciel Rodina – brak mi jej jak nikogo innego. Moja wielka wina.

I cóż z tego, że pan burmistrz się niecierpliwi, że mówi o wszystkim i o niczym, że się chwali i oskarża, że to skandal, że to szantaż. A potem jakiś Angol nawija swoim esperantem i obficie sypie żartem. I jeszcze wiele osób przejdzie przez ten konfesjonał: samotne matki, brudne gadki, nawróceni rockmani, szykowni buszmeni. Lecz ja już im nic nie poradzę. Bo wdowcem zostałem po swojej mowie. Bo może trzeba było słuchać więcej, aniżeli gadać.