kp

Taron Lexton, młody reżyser eksperymentalny, który nie waha się kręcić siedmiominutowego filmu, gdzie dosłownie pokazuje, jak strzała amora przebija zakochanego mężczyznę, zabiera nas w swoim autorskim kinie w podróż inicjacyjną pewnej księżniczki. Dwudziestoparoletnia Lucy (Ksenia Solo znana z nietuzinkowych produkcji jak choćby z thrillera psychologicznego „Pet” , gdzie zagrała naprawdę niezłą sukę, tresującą swoją ofiarę) żyje sobie jak gdyby nigdy nic razem ze swoją mamą, która jest jej najlepszą przyjaciółką. Problem w tym, że dla Lucy nie istnieje już inny świat. Zbyt długo żyła pod kloszem matki, która bynajmniej nie jest zaborcza, ale jednak nadopiekuńcza i pobłażliwa. Niepoprawna Claire (Maria Bello) wychowała sobie nieśmiałą księżniczkę, która nigdy nie miała przyjaciół, chłopaka, ledwo co zaliczyła szkołę, a co tu jeszcze myśleć o pracy. I ta idylla mogłaby trwać jeszcze długo, ale matka zauważa niepokojące objawy u siebie. No jasne, że to rak. Wyrok zapadł. Ale mniejsza z n...

  Kiedy ja ostatnio widziałem Thriller psychologiczny? Pierwsze skojarzenia. Niezależne kino, oszczędne scenografia, mały budżet. Totalne skupienie na emocjach bohaterów. Minimalizm. Intensywna atmosfera, napięcie. Dwoje psychopatów w jednym pokoju. Ona, Holly (Ksenia Solo) seryjna morderczyni, rozmawiająca z duchem dziewczyny, którą kiedyś zabiła. Holly, ona z niewinną buźką i pięknymi, błękitnymi oczami, na co dzień kelnerka, a w wolnych chwilach pisarka wstrząsających historii, które kiedyś opublikuje. Dla mocnej fabuły warto doświadczyć trochę bólu i posmakować krwi. On, Seth (Dominic Monaghan wydobywający się z cienia „Władcy Pierścieni”) natomiast nieco zamknięty w sobie, samotny, niepozorny mężczyzna z marną posadą strażnika w schronisku dla psów. Ma obsesję na punkcie tej dziewczyny, Holly, którą zna (podobno) z liceum. Dopiero zaczynający swoją przygodę z dręczeniem innych. To przeznaczenie, że się spotkali pewnego dnia w autobusie. Trafiła kosa na kamień. Kilka niby p...

    Ciepła komedia muzyczna z połowy lat dziewięćdziesiątych z offowym klimatem, gdy na naszych półkach królowały winyle, kompakty i kasety, zdobyte czasem z wielkim trudem. Zrealizowany przez wytwórnię Warner Bros, „Empire records” to film paradoks, który w czasie swojej premiery okazał się kompletną klapą finansową, a dopiero po upływie kilkunastu lat zyskał sobie miano kultowego, klimatycznego kina ze świetnymi postaciami i ich przygodami z potencjałem na serial a także musical na Broadwayu (już wystawiany kilkakrotnie). Kto wie, może dlatego docenialiśmy ten film, bo wciąż tęsknimy skrycie za tamtą analogową epoką. Scenariusz filmu napisała Carol Heikkinen, autorka mająca na koncie również takie muzyczne filmy jak: „W pogoni za sukcesem”, czy „Światła sceny”. Sama Heikkinen przez jakiś czas pracowała w sklepie z muzycznym, więc wszystko co widzimy w „Empire records”, w większym lub mniejszym stopniu doświadczyła sama autorka. Natomiast za reżyserię jest tu odpowiedzial...