kp

 THE SCORE (2001). DOŚWIADCZENIE I BRAWURA Marlon Brando, Robert De Niro i Edward Norton — robi się ciekawie. A do tego jeszcze za kamerą Frank Oz, człowiek, który ożywił Muppety oraz Mistrza Yodę. Tu z kolei jako reżyser dyryguje tymi trzema aktorami, z których każdy pochodzi z innej generacji kina. Szczyt Brando to lata 50-te i 60-te, De Niro tworzył swoje najlepsze role w latach 70-tych, 80-tych i 90-tych, z kolei dla Edwarda Nortona to przede wszystkim lata 90-te („American History X” czy „Fight club”). On jako ten najmłodszy w całym tym gronie również ma tu do zagrania najciekawszy charakter. Gra na dwa fronty, współpracując i sabotując pracę wspólników, a do tego jeszcze cudownie udaje upośledzonego pomocnika woźnego. Brando z kolei gra tu schorowanego biznesmena, Maxa (to zresztą jego jedna z ostatnich ról), coś mamrocze, jęczy pod nosem swoim słabym głosem, ciężko dyszy, czasem żartuje i podpiera się laską. To już nie ten Ojciec chrzestny co kiedyś, ale wciąż umie pocią...

 JAN MELA RUSZA NA ZIMNY, BIAŁY BIEGUN, BY NAPISAĆ SWOJĄ HISTORIĘ Filmowa biografia najmłodszego zdobywcy dwóch biegunów, Jana Meli, który mimo swej niepełnosprawności pokazał, że potrafi przekraczać bariery, jakie często tworzymy sobie w naszych ciasnych umysłach. „Mój Biegun” zalicza się do cyklu „Prawdziwych historii” zrealizowanych przez TVN, wśród których znalazły się filmy o tragedii w Rysach („Cisza”) czy o porwaniu Krzysztofa Olewnika („Krzysztof”). W swojej konwencji przypomina on trochę filmy w stylu „Okruchy życia”, motywacyjne kino polecane przez coachów, gdzie bohaterowie znajdujący się w dramatycznych okolicznościach, ukazują swój heroizm, motywując widza do zmiany swego życia. Tego typu kino, oparte na faktach raczej nie wznosi się na artystyczne wyżyny, czy niepotrzebne ozdobniki. Chodzi o bezpośredni przekaz, trochę jak paradokument, gdzie uderzą nas realizm i pewna surowość emocji. W rolach głównych możemy tu podziwiać Macieja Musiała (jak na swój wiek już doś...

BRZEZINA. TRAKTAT ANDRZEJA WAJDY O ŻYCIU I UMIERANIU    Andrzej Wajda sięga do twórczości Jarosława Iwaszkiewicza, by pokazać nam konfrontację między śmiercią a witalizmem i erotyzmem. „Przyjechałem do ciebie, żeby tu umrzeć” — oznajmia z uśmiechem i wzruszeniem blady Stanisław (Olgierd Łukaszewicz), który mimo swej choroby wciąż tryska radością i wigorem. A mówi te słowa do kogoś, kto od roku już przypomina żywego trupa, tonącego w melancholii. To jego brat, Bolesław, leśniczy, żyjący w głębi lasu wraz ze swoją córeczką, Olą i służącą Katarzyną, Wciąż nie może otrząsnąć się po śmierci swojej żony. Tą tęsknotę i melancholię Olbrychski powtórzy w innej ekranizacji Iwaszkiewicza, „Panien z Wilka”, gdzie jako Wiktor Ruben po śmierci swego przyjaciela powróci do rodzinnej miejscowości z dworkiem w nadziei na odzyskanie równowagi i być może rozbudzenie dawnych miłości. Nie będzie to jednak możliwe. Odpłynie z krainy snów i wspomnień, opuści swoje nimfy kochane, podstarzałe Panny ...